شورای تحقیق و توسعۀ سینمای ایران طی بیانیه‌ای با عنوان «سینما در انتظار داوری» به توهین هفته‌نامۀ «یالثارات» به سینماگران واکنش نشان داد. متن بیانیه به این شرح است:

سینما در انتظار داوری

خانوادۀ بزرگ سینمای ایران، زنان و مردانی که پرچم رعنای زیبایی‌های کشورتان را در سراسر جهان برافراشته‌اید، متواضعانه در کنار شما و در این شرایط ناجوانمردانه ایستاده‌ایم و با چشمانی از حیرت گشاده، به آنچه گذشت خیره مانده‌ایم.

دوستان و همکاران، روزها سپری شد و هیچ داور عادلی، هیچ مدعی‌العمومی یافت نشد تا به این هتک حرمت غیرقابل باور، اعتراض کند. گویی ناسزا‌گویی و توهین به اهالی سینما، حال هر‌گونه ناسزایی، رکیک‌ترین الفاظ، در هر کجا و توسط هر کس، با مدارای کسانی روبرو می‌شود که می‌دانیم فرهنگ مدارا را زشت و قبیح می‌دانند. شاید اگر از آغازگران این عداوت تازه پرسیده شود که چرا هربار در هنگامۀ انتخابات سینمای کشورشان را هم به نوعی گروگان می‌گیرند، پاسخ روشنی دریافت نکنیم، اما خدای را، سینمای ایران را از این بازی ملال‌انگیز که در دوره‌های دو یا چهار ساله، مکرر می‌شود، بیرون نگاه دارید و تباهش نکنید.

عزیزان، امروز همه ماتم زده‌ایم، در عین حال که می‌دانیم این تقدیر ماست. لیکن تقدیری که هرگز به آن خو نخواهیم گرفت. از پنجرۀ سوءظن به ما می‌نگرند، اما بدین کارشان عادت نمی‌کنیم، محال است. روزگاری‌ست که دشمنی‌ها و کینه‌توزی‌شان را می‌بینیم و تلخ رو می‌گردانیم. شما هنرمندان، در تمام این سال‌ها، شریف‌ترین و فرهیخته‌ترین تصویر را از کشورتان به دنیا نشان داده‌اید. شخصیت‌های فیلم‌هایتان مردمانی با وجدان و با دغدغه بوده‌اند، مردمانی صبور و شریف، از کودک روستایی تا تحصیل‌کردگان شهری، مانند خودتان، چونان آرزوهای خودتان. شما «انسان» را به تصویر کشیدید. و چه بسا همین مفهوم انسان، چشم اسفندیارتان بوده است.

اما طرف ما آن‌ها نیستند. طرف ما بدگفتاران و بد‌دهنان نیستند. خواه مجوزی برای گفتار خود داشته باشند، یا نداشته باشند. سینما به ما آموخته که مؤدب باشیم، پاسخ کسانی را که ناسزاهای ناموسی ورد زبانشان است ندهیم، در هیچ شرایطی، چرا که داوری بزرگ در احوال مردمان، سرانجام فرا می‌رسد و هر کس آنچه را که کاشته درو خواهد کرد‌. طرف ما انتظار ماست؛ انتظار برای حقوق ضایع شده‌مان، و منتظر خواهیم ماند، خار در چشم و استخوان در گلو، در انتظار داوری عدالت می‌مانیم. چرا که ایمان داریم، داوران هر سرزمین، بیش از مردمان خود، به عدالت نیازمندند.

شاید روزهای دیگر نیز بگذرند و هیچ مرجعی از شما حلالیت نطلبد، عذر‌خواهی نکند و آن‌ها که باید بدین ظلم آشکار، از غصه بمیرند، آخ هم نگویند و این نیز به اوراق کتاب شما نفرین‌شدگان افزوده شود، وخاطرۀ تلخی که با آن زندگی کنید.  اما علی‌رغم همۀ این‌ها، خدا را گواه می‌گیریم که سینما را ادامه خواهیم داد، شکیبا و استوار. تا سرانجام تاریخ ما را چنین به خاطر آورد: «هنرمندانی که کردارشان مؤمنانه بود، و انسان‌وار زندگی کردند.»